چکیده
حذف و یا کاهش صدمات ناشی از عملیات انفجاری دشمن از اولویتهای اساسی پدافند غیرعامل است. ازآنجاکه اکثر تحقیقات موجود در این راستا، بر روشهای افزایش مقاومت و پایداری سازهها در برابر انفجار متمرکزشده است، این مقاله ارائه راهکاری مؤثر برای تخفیف بار انفجار اعمالی بر سازه را دنبال میکند. در این تحقیق با طراحی چهار آزمایش در مقیاس واقعی و با همسان بودن ابعاد نمونهها، مصرف بتن و فولاد، وزن ماده منفجره و فاصله آن از سطح دال، رفتار دال با جاذبهای پلاستوفوم، ماسه و بلوک سفالی با دال بدون جاذب انرژی مقایسه شده است. نتایج آزمایشها نشان داده است بهکارگیری لایههای جاذب انرژی در دالهای بتن مسلح آزمایششده، تغییر مکانهای آنی (حداکثر) و نهایی (ماندگار) در مرکز دال را به ترتیب تا 77% و 87% کاهش داده، و از قلوهکنی، وسعت و ضخامت ترکهای سطح دال بهشدت کاسته، و با کاهش شدید دوران تکیهگاهی، دالها را از وضعیت آسیب شدید و غیرقابل ترمیم به وضعیت آسیبهای کم و جزئی ارتقا داده است. نتایج آزمایشها ارجحیت دانههای اصطکاکی بر پلاستوفوم و رجحان شدید جاذبهای خردشونده بر دو نوع دیگر را در جذب انرژی انفجار و کاهش تغییر مکان و آسیب دال تأیید مینماید.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |