سمیت بالای هیدرازین و مشتقات آن، سبب شده تا تلاش‌های زیادی برای یافتن جایگزینی برای هیدرازین در سوخت‌های خود مشتعل شونده (هایپرگول)، که ضمن خاصیت خود اشتعالی، خطرات زیست محیطی کمتری داشته باشد، صورت پذیرد. با توجه به سمّیت پایین، سازگاری با محیط زیست، پایداری حرارتی- شیمیایی بالا، امکان طراحی خواص فیزیکی-شیمیایی، تحقیقات بر روی مایعات یونی متمرکز گردید. از میان مایعات یونی پرانرژی، مایعات یونی حاوی آلومینیوم و بور (بوروهیدرید) بیشتر مورد توجه قرار گرفتند. مایعات یونی پایه آلومینیوم موفقیت چندانی به عنوان سوخت خود مشتعل شونده نداشتند و در موارد معدودی برای تک پیشرانه مناسب بودند اما مایعات یونی پایه بور، نتایج قابل تأمل­تر و حتی در مواردی زمان تاخیر اشتعال کمتر از هیدرازین نشان دادند. در این مقاله، به بررسی اجمالی تلاش‌های انجام گرفته در این راستا و نتایج آن پرداخته شده است.