امروزه به‌واسطه‌ی تهدیدهای فراوانی که از سوی مواد و فرایندهای شیمیایی متوجه انسان و محیط زیست است، شیمی سبز بسیار مورد اقبال و توجه دانشمندان قرار گرفته است. به نظر می‌رسد در آینده‌ای نزدیک، توجه به اصول شیمی سبز در کلیه‌ی مراحل طراحی مواد پرانرژی و فرایندهای تولید، بهینه‌سازی و یا دفع ضایعات و پساب‌های صنعتی الزامی گردد. این مقاله، مروری اجمالی در مورد نگرش شیمی سبز به مواد پرانرژی در کلاس‌های مختلف آن اعم از مواد منفجره، پیشرانه‌ها و ترکیبات پیروتکنیک دارد. مواد پرانرژی سبز باید براساس اصول دوازده‌گانه‌ی شیمی سبز تولید شوند. بنابراین، تولید مواد زاید ضمن چرخه‌ی تولید، آزمون، نگهداری و حمل و نقل مواد پرانرژی به حداقل می‌رسد. همچنین محصولات آلاینده‌ی ناشی از احتراق و انفجار و یا تجزیه‌ی این مواد می‌بایست به کمترین مقدار ممکن برسد. مواد پرانرژی با محتوای نیتروژن بالا، یکی از دسته‌های مواد پرانرژی هستند که بسیار مورد توجه محققین در این حوزه از علوم قرار گرفته‌اند. از آنجایی که بخش عمده‌ای از گازهای ناشی از تجزیه، احتراق یا انفجار این مواد را گاز نیتروژن تشکیل می‌دهد، این مواد را سبز می‌خوانند. همچنین طراحی فرمولاسیون‌هایی برای پیشرانه‌ها و پیروتکنیک‌ها که حتی‌الامکان عاری از فلزاتی مانند سرب باشد و یا عاری از عناصر هالوژنی باشد، از اهداف دیگر دانشمندان علم مواد پرانرژی به منظور تحقق اهداف شیمی سبز می‌باشد. همچنین تلاش‌های انجام گرفته برای دستیابی به اکسیدکننده‌ها و بایندرهای سبز به منظور جایگزینی با مواد فعلی در فرمولاسیون‌های مواد پرانرژی به اختصار آمده است.