در پیشرانه­های دوپایه به ­علت ناپایداری ذاتی ترکیبات نیترواستر، پیر­شدگی اتفاق می‌افتد. یکی از روش­های رایج افزایش طول عمر در این پیشرانه ها، استفاده از پایدارکننده ­ها است. با توجه به اینکه هیچ ترکیب پایدارکننده آیده الی وجود ندارد، از مخلوط پایدارکننده برای افزایش پایداری استفاده شده است. در مخلوط پایدارکننده ها؛ هرچه مخلوط دارای نقطه اتکتیک بالاتری باشد، امکان مهاجرت کمتری از داخل بافت پیشرانه به سطح را خواهد داشت. در این تحقیق، نقطه اتکتیک پنج جفت مخلوط پایدارکننده شامل (دی ­فنیل آمین و  اتیل سانترالیت)، (2-نیترو دی فنیل آمین و متیل سانترالیت)، (دی فنیل آمین و متیل سانترالیت)، (آکاردیت II و متیل سانترالیت)،  (2-نیترو دی فنیل آمین و  اتیل سانترالیت) به ترتیب برابر 31/289، 52/336، 41/292، 19/371و K 15/325 اندازه‌گیری شد. مخلوط پایدارکننده (آکاردیت II و متیل سانترالیت) به دلیل نقطه اتکتیک بالاتر و دیر ذوب شدن در مراحل انباری، نسبت به دیگر مخلوط های پایدارکننده ترجیح داده می شود. در ادامه؛ رفتار  فاز مخلوط های پایدارکننده­ها توسط مدل‌های ایده­آل، ویلسون و یونیکواک مدل سازی شد. نتایج مشخص نمود که مدل‌های ایده­آل، ویلسون و یونیکواک دارای حداکثر خطای انحراف استاندارد به ترتیب 97/11، 6/5 و 69/2 درصد می‌باشند.