بور به عنوان ماده‌ای با دانسیته‌ی انرژی بالا شناخته می‌شود. این عنصر، سوخت مهمی برای پیشرانه‌ها و مواد منفجره می‌باشد. از بین تمام عناصر شیمیایی، بور بالاترین حرارت حجمی احتراق (140 کیلوژول بر سانتی‌متر مکعب) و سومین حرارت وزنی احتراق (59 کیلوژول بر گرم) را پس از هیدروژن و بریلیم دارد. علاوه بر این، عنصر مذکور برای تهیه بسیاری از ترکیبات آلیاژی استفاده می‌شود. بنابراین مطالعه روش‌های تهیه‌ی این عنصر استراتژیک بسیار اهمیت دارد. بور دارای دو ساختار کریستالی و آمورف می‌باشد که هرکدام از این ساختارها کاربردهای خاصی دارد. بر طبق مراجع، دو روش برای تهیه پودر بور عنصری وجود دارد: 1) روش احیا 2) روش تجزیه‌ی حرارتی فاز گاز ترکیبات بور. مطالعات نشان می‌دهد که فرآیند مویسان (روش حرارتی فلزی توسط منیزیم) روش رایج برای تهیه‌ی بور عنصری آمورف است. در این روش، بور عنصری با خلوص بیش از 90% ، پس از اسید شویی و شستشو با آب می‌تواند به دست آید. ناخالصی‌ها شامل ترکیبات بور-اکسیژن-منیزیم مانند Mg(BO2)3 , MgB2O5 می‌باشد. معمولا بور عنصری کریستالی با خلوص بیش از 99% نیز به کمک واکنش در فاز گازی تهیه می‌گردد. در این مقاله، انواع روش‌های مختلف برای تولید بور عنصری آمورف و کریستالی، مزایا و معایب آن‌ها بررسی شده است.