تجزیه خودکاتالیستی پیشرانه‌های تک پایه و دو پایه، منجر به تولید رادیکال‌های اکسیدهای نیتروژن می‌باشد. رادیکال‌های تولید شده ضمن کاهش انرژی داخلی پیشرانه، فرآیند تجزیه را نیز تسریع می‌کنند. برای مقابله با این فرآیند معمولاً از موادی با عنوان پایدارکننده در فرمولاسیون این نوع پیشرانه‌ها استفاده می‌شود. پایدارکننده‌های متداول معمولاً سمّی هستند، لذا تلاش برای کاهش سمّیت و افزایش قدرت پایدارکنندگی بیشتر مورد توجه محققان قرار دارد. وجود گروههای فنیلی و الکترون کشنده و الکترون گیرنده به صورت متعدد در ساختار پایدارکننده‌های پلیمری، قدرت پایدارکنندگی آنها به طور محسوسی افزایش داده است. با توجه به اهمیت این موضوع، در این مقاله، به صورت اجمالی به بررسی چند پایدارکننده غیرسمّی و پلیمری پرداخته شده است